Σε λίγες ώρες (ξημερώματα Κυριακής) η Digea θα σταματήσει οριστικά να εκπέμπει το σήμα του Mega. Ένα κανάλι σύμβολο, φτάνει άδοξα στο τέλος του.

Δεν κλείνει επειδή δεν έχει τηλεθέαση. Κάθε άλλο. Απέδειξε ότι ακόμα και χωρίς πρόγραμμα. Χωρίς ενημέρωση και μόνο με επαναλήψεις, κατάφερνε να βρίσκεται πολλές φορές στις πρώτες θέσεις της τηλεθέασης. Φυσικά, αν συνέχιζαν οι ιδιοκτήτες του να το λειτουργούν, θα ήταν ίσως σταθερά το πρώτο κανάλι στη χώρα.

Όμως κανείς δεν το θέλει πια, παρά μόνο οι δυστυχείς χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι του καναλιού, που μένουν οριστικά στο δρόμο, αφού πρώτα έζησαν το δικό τους Γολγοθά, απλήρωτοι για διάστημα μεγαλύτερο από ένα χρόνο και με το φάντασμα της ανεργίας να πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια τους.

Οι άλλοι οι επώνυμοι που πρωταγωνιστούσαν κάθε βράδυ από τα δελτία και τις εκπομπές του Μεγάλου Καναλιού, που πήγαν; Που ήταν όλο αυτό το διάστημα που έδιναν οι άλλοι, οι ταπεινοί, τη μάχη τους για να το κρατήσουν ζωντανό;

Την είχαν κάνει σαν τους ποντικούς όταν βυθίζεται το πλοίο και πηδούν πρώτοι στη θάλασσα. Έτρεξαν στις αυλές και στα παραμάγαζα των αφεντικών τους για να βολευτούν. Κι αν δεν τους πήραν ξανά στη δούλεψή τους, βολεύτηκαν στο Μέσο Ενημέρωσης κάποιου φίλου του πρώην αφεντικού και συνεχίζουν να κάνουν τη βρώμικη δουλειά που έκαναν και τότε, μέχρι να ολοκληρώσουν κι εκεί που πήγαν και να κλείσουν και το επόμενο μέσο, αφού θα έχουν φέρει εις πέρας κι εκεί την εργολαβία που έχουν αναλάβει.

Όσο για τα’ αφεντικά που είχαν το Mega, τι να το κάνουν τώρα πια; Είχε βγάλει τα λεφτά του, και γι’ αυτούς είχε κάνει τον κύκλο του. Τώρα πια ήταν πολύ κοστοβόρο κι έπρεπε να κλείσει. Μια χαρά λειτούργησε ως πλυντήριο για τις άλλες δουλειές που έκαναν και ως μέσο άσκησης πίεσης προς τις κυβερνήσεις, για τις εργολαβίες που αναλάμβαναν. Τώρα με την κρίση, τα μεγάλα πακέτα του δημοσίου τέλειωσαν. Δεν υπάρχουν λεφτά. Αυτά που έλεγε ο Γιώργος προεκλογικά ήταν λόγια του αέρα. Προεκλογικές φανφάρες. Άρα, αφού λεφτά δεν υπήρχαν, το Mega ήταν πλέον περιττό. Αφήστε που το βάραιναν ένα σωρό χρέη προς τρίτους. Κανείς από τους ιδιοκτήτες δεν ήταν αποφασισμένος να βάλει από την τσέπη του, ούτε μια πεντάρα. Όλων οι τσέπες έχουν καβούρια. Κανείς τους δεν πετάει λεφτά έτσι για συναισθηματικούς λόγους. Είναι σκληροί επιχειρηματίες που βλέπουν τα πάντα με οικονομικά μεγέθη. Συναισθηματικά τα έβλεπε μόνο ένα τσούρμο εργαζομένων στο συγκεκριμένο κανάλι.

Έτσι λοιπόν το Mega, έλαβε τέλος και με τη βούλα του κράτους. Οι εργαζόμενοι, πήραν μαζί τους μερικές αναμνήσεις από τα ρομαντικά χρόνια της αθωότητάς τους και πηγαίνουν σπίτια τους. Τα δικά τους όμως νεανικά χρόνια της αθωότητας, ήταν τα ένοχα χρόνια των μεγαλοστελεχών και των μετόχων του Mega, που έπαιξαν ένα πολύ άσχημο και σκοτεινό παιχνίδι ελέγχου της εξουσίας με σκοπό το κέρδος, στις πλάτες της Ελληνικής κοινωνίας.

Σήμερα, αυτό το κανάλι που μας γέμιζε οργή από τη στυγνή προπαγάνδα με την οποία επιχειρούσε καθημερινά να κάνει πλύση εγκεφάλου στον κόσμο και να εκβιάσει την εκάστοτε κυβέρνηση για οικονομικά οφέλη των αφεντικών του, κατεβάζει ρολά και μας προκαλεί θλίψη. Τι περίεργο πλάσμα που είναι ο άνθρωπος. Κλαίει για κάτι που μισούσε. Κι όποιος πει τα πράγματα με το όνομά τους, γίνεται στόχος όλων αυτών που ξαφνικά ξαναγάπησαν το Mega που απεχθάνονταν. Αυτή η αλλόκοτη συμπεριφορά του κόσμου δεν μας έχει οδηγήσει σ’ αυτά τα δεινά που περνάμε σήμερα; Αυτή η συμπεριφορά δεν έκανε όλους αυτούς τους απίθανους τύπους που έκλεβαν τη χώρα, επιχειρηματίες, πολιτικούς και πολίτες, να μας πλασάρονται ως σπουδαίοι που εμφανίστηκαν στη ζωή μας για να μας σώσουν; Αυτούς δεν κάναμε πρότυπα και όλοι θέλαμε να τους μοιάσουμε; Τώρα που ο Βασιλιάς είναι γυμνός τι γίνεται; Αναζητάμε τα αίτια που μας οδήγησαν ως εδώ. Φταίνε μόνο οι άλλοι. Κι εμείς, έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη. Πρέπει να λυπηθούμε όλοι μας, γιατί το Mega έκλεισε. Μα το Mega έπαιξε το πιο βρώμικο παιχνίδι στα Μέσα Ενημέρωσης, δεν πρέπει να λυπηθώ γιατί έκλεισε. Λυπάμαι μόνο για τους απλούς εργαζόμενους που έμειναν στο δρόμο. Πρέπει να τα βάλουμε με όλους εμάς, που δεν ξεσηκωθήκαμε για να αλλάξει το Mega όταν έπρεπε, προκειμένου να μην πεθάνει πρώτα στη συνείδηση του κόσμου. ‘Όταν όμως τόλμησα στις καλές του εποχές να πω εγώ προσωπικά δημόσια κάτι τέτοιο, δέχθηκα εν χωρώ επίθεση από πλήθος συναδέλφων. Δεν είχα πει να κλείσει. Κάθε άλλο! Είχα πει να αλλάξει, γιατί έτσι που πάει θα κλείσει και δεν θα βρίσκει άνθρωπο να τους συμπαρασταθεί.

Δεν θα ξεχάσω μια δημοσιογράφο του καναλιού, η οποία κίνησε πλήθος συναδέλφων να μου εξαπολύσουν διαδικτυακή επίθεση για τις απόψεις μου, ότι δήθεν ήθελα να κλείσει το κανάλι. Δεν ήταν σε θέση να καταλάβει αυτή κυρία, που όπως φαίνεται ήταν περιορισμένου νου, ότι το να πληρώνονται μερικές δεκάδες στελεχών με εκατομμύρια ευρώ ετησίως από ένα μέσο περιορισμένων διαφημιστικών εσόδων, είναι αφύσικο και θεωρείται βέβαιο ότι θα έχει βίαιο τέλος. Όπως κι έγινε. Δεν χρειαζόταν να ασχολείσαι με οικονομικά για να το καταλάβεις αυτό. Φανταστείτε σε ένα τέτοιο άτομο να έχει εμπιστευτεί το κανάλι τα οικονομικά του θέματα. Θα είχε μεγάλη πλάκα. Κι όμως, κάπως έτσι έφτασε εδώ που έφτασε.

Μαζί με το τέλος των παχιών αγελάδων, έφτασε και το τέλος του Mega.