Άρθρο του Κρικόρ Τσακιτζιάν :

Η δικαιοσύνη στην Ελλάδα δεν είναι τυφλή. Είναι αλλήθωρη και μάλιστα αλληθωρίζει όπου και όπως την βολεύει.

Διαβάσαμε για την καταδίκη μιας καθαρίστριας από το Βόλο, στην οποία αρχικά είχε επιβληθεί από τα δικαστήρια της Λάρισας, ποινή φυλάκισης 15 χρόνων για πλαστογραφία και απάτη κατά του δημοσίου. Είχε πλαστογραφήσει το απολυτήριο της Ε’ τάξης του δημοτικού σχολείου και το παρουσίασε ως απολυτήριο δημοτικού, προκειμένου να εργαστεί ως καθαρίστρια σε δημόσιο σχολείο. Το αδίκημα έγινε πριν από 20 χρόνια και το μόνο αδίκημα που παραγράφηκε ήταν της πλαστογραφίας, γι’ αυτό και η ποινή της στο εφετείο κατέβηκε από 15 σε 10 χρόνια φυλάκιση.

Η ζημιά που υπέστη το Ελληνικό δημόσιο, σύμφωνα με το σκεπτικό των δικαστών, είναι της τάξης των 150.000 ευρώ συνολικά. Δηλαδή οι μισθοί που έπαιρνε η γυναίκα όλα αυτά τα χρόνια. Αν κάνετε τον υπολογισμό ανέρχονται σε 7.500 ευρώ το χρόνο. Φυσικά αυτά τα χρήματα τα δούλεψε. Προσέφερε έργο. Κι αν δεν ήταν αυτή, θα τα πλήρωναν σε κάποια άλλη. Η γυναίκα επικαλέστηκε τη μεγάλη ανάγκη που είχε για να βρει ένα μεροκάματο. Στην απόγνωσή της πάνω, σκέφτηκε αυτή την κομπίνα. Όχι για να της χαρίσουν κάτι, αλλά για να δουλέψει σκληρά ως καθαρίστρια και να παίρνει 625 ευρώ το μήνα.

Σκληρή η τιμωρία της δεν είναι; Τι λέτε;

Για να δούμε με τους χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους που τους έπιασαν με πλαστά πτυχία και μεταπτυχιακά, προκειμένου να αναρριχηθούν σε ανώτερες θέσεις του δημοσίου. Ακόμη είναι στη θέση τους οι περισσότεροι και πληρώνονται κανονικά. Δεν μιλάμε για καθαρίστριες, αλλά για διευθυντές και προϊσταμένους, που εισέπρατταν και εξακολουθούν να εισπράττουν ένα σκασμό λεφτά, για θέσεις που δεν δικαιούνται. Αυτοί όμως δεν το έκαναν έτσι από μόνοι τους όλο αυτό το κόλπο. Οι περισσότεροι είχαν πλάτες. Κι όταν λέμε πλάτες, μιλάμε για πολιτικές πλάτες.

Η δικαιοσύνη ακόμη δεν έχει ασχοληθεί με δαύτους. Για να δούμε θα πέσουν τέτοιες καμπάνες όπως για τη δύσμοιρη καθαρίστρια των 625 ευρώ, που έπαιρνε αυτά τα χρήματα προ κρίσης, σε περιόδους παχαίων αγελάδων. Τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Την εποχή ντε, που έκλεβαν το σύμπαν τα πολιτικά μας φυντάνια. Τότε, αν θυμάστε την εποχή της μίζας και της ρεμούλας, που η δικαιοσύνη είχε στραβωθεί και δεν έβλεπε τίποτα μπροστά της. Πέρναγαν οι βαλίτσες με τις μίζες κάτω από τη μύτη τους και δεν έπαιρναν χαμπάρι οι δικαστές. Όλα για κείνους ήταν νόμιμα. Πλούτιζαν οι κάθε λογής ρεμπεσκέδες λαθρέμποροι και δεν τολμούσε να τους ελέγξει ούτε ελεγκτικός μηχανισμός, ούτε δικαστές. Έβλεπαν μόνο την καθαρίστρια με το πλαστό απολυτήριο του δημοτικού.

Τι δυστυχία για τον τόπο να έχει τέτοια δικαιοσύνη!