Το φθινόπωρο του 44 ήταν κοινός τόπος σε Έλληνες πατριώτες και Γερμανούς κατακτητές ότι οι ναζί θα εγκατέλειπαν σε λίγο την Ελλάδα.

Κεντρικός τους στόχος ήταν η ασφαλέστερη αποχώρηση τους με τις μικρότερες  δυνατές απώλειες από τις ενδεχόμενες επιθέσεις του ΕΛΑΣ.  Με αφορμή ένα ασήμαντο περιστατικό στη γέφυρα της παλαιάς οδός Καβάλας και των επιβαινόντων μιας γερμανικής μοτοσυκλέτας οι Ούννοι  εξαπέλυσαν μια βίαια επίθεση σε αθώους κατοίκους του Αιγάλεω καίγοντας τους μέσα στα σπίτια τους και εκτελώντας άλλους.

Ούτε οι ικεσίες του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνός, που έφτασε στον Άγιο Σπυρίδωνα, δεν ανέκοψαν την εγκληματική τους μανία. Μετά το Αιγάλεω σειρά είχε η αραιοκατοικημένη τότε Αγία Βαρβάρα.  Στην πόλη μας τμήμα του Γερμανικού στρατού σε συνεργασία με δωσίλογους ταγματασφαλίτες συλλαμβάνουν πέντε συμπατριώτες μας μέσα  στα σπίτια τους και τους εκτελούν στο ρέμα Δουσμάνη.

Ήταν οι Γεώργιος Μπέσης, Μιχαήλ Μπέσης, Σωτιριος Μπέσης, Νικόλαος Καρύδης και Αντώνιος Μητσάκος.  Συλλαμβάνουν και έναν έκτο πίσω από τη σημερινή εκκλησία της Παναγίας Ελεούσας και τον εκτελούν στον δρόμο που έχει σήμερα το όνομα του. Ήταν ο Παντελής Πλατής.  Η απόδοση τιμής στο παραπάνω γεγονός αποτελεί ετήσια υποχρέωση όλων των πολιτών που κατοικούν στην Αγία Βαρβάρα και δεν ξεχνούν τη φρίκη του ναζισμού.

Είναι άξιο απορίας, γιατί φέτος η νεοεκλεγμένη δημοτική αρχή αδιαφόρησε και άφησε αυτή την ιστορική μέρα να περάσει χωρίς να κάνει  κάποια αναφορά ή εκδήλωση, όπως γινόταν τα προηγούμενα χρόνια, μεταδίδοντας το μήνυμα του αντιφασισμού στις νεότερες γενιές.

Αγία Βαρβάρα

Η δική μας πόλη